Integracja w projektowaniu: Rachel Morgan-Trimmer i jej wizja neuroróżnorodnej przyszłości

Ostatnio, podczas słynnego tygodnia designu Clerkenwell Design Week, ceniona prelegentka Rachel Morgan-Trimmer, uświetniła swoją obecnością wydarzenie w salonie wystawowym modulyss. Jej wciągające przemówienie koncentrowało się na neuroróżnorodności i na tym, jak głębsze zrozumienie tego pojęcia może znacząco pomóc w podejmowaniu świadomych decyzji projektowych. Czerpiąc z osobistych doświadczeń, podkreśliła wyzwania wynikające z poruszania się w nieznanym otoczeniu, zwracając uwagę na palącą potrzebę dostępności i designu przyjaznego dla użytkownika.

Morgan-Trimmer w elokwentny sposób podzieliła się swoimi spotkaniami z trudnymi przeszkodami, jakie mogą się pojawić w nieznanych miejscach, podkreślając, że takie bariery czasami stopniowo zmniejszają poczucie sprawczości i radości. Następnie podkreśliła znaczenie neuroróżnorodności w projektowaniu. Wyjaśniła, że neuroróżnorodność to ogólne pojęcie obejmujące takie przypadłości, jak dysleksja, dyspraksja, dyskalkulia, ADHD czy autyzm. Termin jest używany jako bardzo istotne przypomnienie spektrum zdolności kognitywnych, które należy brać pod uwagę podczas tworzenia przestrzeni.

Z punktu widzenia projektanta, podkreśliła potrzebę uwzględnienia tych różnic poznawczych w celu wspierania integracji. W przypadku osób z dysleksją, które często myślą całościowo i mogą przeoczyć znaki pisane, zaleciła unikanie dużych ścian zapisanych tekstem, niewyraźnych czcionek i ostrych, czarno-białych projektów. Zamiast tego, włączenie do koncepcji elementów wizualnych, takich jak ikony, kształty, obrazy, historyjki, wzory i ekstrapolacja mogą sprawić, że w danym otoczeniu łatwiej będzie się poruszać wszystkim, nie tylko dyslektykom.

Jeśli chodzi o osoby z dyspraksją, które często mają problemy z koordynacją i świadomością przestrzenną, Trimmer zaleciła tworzenie dostępnych i dostosowanych przestrzeni. W odróżnieniu od typowych krzeseł biurowych i keypadów, szersze, jasne drzwi i instrukcje krok po kroku mogą mieć niezwykle korzystne znaczenie.

Dzieląc się praktycznymi radami w kwestii wdrażania inkluzywnego designu, Morgan-Trimmer podkreśliła konieczność szukania opinii użytkowników, włączania integracji od samego początku procesu projektowego i strategicznego dodawania lub odejmowania elementów, by zwiększyć dostępność projektowanej przestrzeni. Zachęciła również projektantów, by podczas tworzenia intuicyjnych, łatwych do poruszania się przestrzeni, czerpali wskazówki z udanych modeli, takich jak mapa londyńskiego metra lub popularne gry wideo.

Odniosła się również do potrzeb osób z dyskalkulią, które często zmagają się z arytmetyką umysłową i interpretowaniem tabel lub arkuszy kalkulacyjnych. W tym przypadku, użycie narzędzi takich, jak kalkulatory i zapewnianie liczbom kontekstu może znacznie zwiększyć ich zrozumienie.

Dla osób z ADHD i w spektrum autyzmu, Morgan-Trimmer zasugerowała użycie wskazówek wizualnych, jak światło słoneczne, dbanie o stałą widoczność przedmiotów i zapewnienie różnorodności w otoczeniu, by utrzymać ich poziom zaangażowania. W przypadku osób autystycznych, zazwyczaj wolą one naturalne, ekologiczne otoczenie, które odpowiada ich wewnętrznemu poczuciu porządku i unikaniu zbędnych kontaktów społecznych.

Z perspektywy czasu, ta niezwykle interesująca narracja Rachel Morgan-Trimmer na temat tworzenia przestrzeni uwzględniających neuroróżnorodność, oświetliła ścieżkę ku projektowaniu przestrzeni, które będą – w skrócie – ukłonem dla ludzkiej różnorodności kognitywnej. Ten kluczowy dialog posłużył jako potężne przypomnienie dla praktyków i entuzjastów projektowania, że tworząc przestrzenie bardziej przyjazne dla osób neuroróżnorodnych, możemy stworzyć miejsca, które będą bardziej wzbogacające dla wszystkich.